Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

ένα φιλάκι είναι λίγο... πολύ λίγο: ΣΑΒΒΑΤΟ 14 ΜΑΡΤΙΟΥ, 19.00 Εθνική Λυρική Σκηνή



ΕΝΑ ΦΙΛΙ,
ΔΥΟ ΦΙΛΙΑ,
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΣΤΗ ΛΥΡΙΚΗ!

λεσβίες, έτερο, γκέι, τρανς, αμφί,
συμπολίτες, συναγωνίστριες,
γειτόνοι, μαμάδες, μπαμπάδες, θείοι, θειες,
ζευγαρωμένες και μπακούρια
όλες-οι
ΕΛΑΤΕ
για έναν μαραθώνιο φιλιού έξω από την Εθνική Λυρική Σκηνή, όπου συνεχίζονται οι παραστάσεις της όπερας "ρουσάλκα".

επαναφέρουμε στο δρόμο το φιλί που κόπηκε από τη σκηνή και αντιδρούμε έμπρακτα στην ομοφοβία της ορχήστρας (και όχι μόνο).
γιατί οι επιθυμίες μας δεν καταστέλλονται.
γιατί ένα φιλί είναι πάντα όμορφο.
γιατί άμα τους ενοχλεί, έχει αξία να το δείχνουμε.

γιατί πάντα θέλαμε να φιλήσουμε έναν άγνωστο έξω στο δρόμο.
γιατί η αγάπη θα σώσει τον κόσμο.
γιατί είναι Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ, Σάββατο βράδυ!


Τα πρώτα φιλιά αρχίζουν να πέφτουν στις 7μμ πριν την έναρξη της παράστασης.

[καλούμαστε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο δημιουργικοί ως ομάδες ή κατά μόνας μοιράζοντας κείμενα, παίζοντας μουσική, ζωγραφίζοντας στενσιλ, δίνοντας περφορμανς στο δρόμο, φορώντας κουλά (ή καθόλου) ρούχα και γενικότερα συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας χαοτικής ερωτικής ατμόσφαιρας]

ΠΟΥ: εθνική λυρική σκηνή, ακαδημίας 59-61, Αθήνα
ΠΟΤΕ: το Σάββατο 14 Μαρτίου από, τις 7μμ έως όσο πάει

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΔΡΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΟΦΟΒΙΑ



Ανοιχτό κάλεσμα για συζήτηση και δράση με αφορμή την επίθεση ομοφοβίας των μουσικών της Ορχήστρας
σε παράσταση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Με αφορμή την ομοφοβική συγκάλυψη που τους προσέφερε η Διεύθυνση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Με αφορμή την επίκληση στην ομοφοβική «συνείδηση» που εκβιάζει και απαιτεί να πειθαρχήσουμε
στο όνομα κάποιας «κανονικότητας».

Οι αφορμές είναι πολλές...

Αιτία η αγανάκτηση για την καθημερινή, συστηματική και ανυπόφορη κουλτούρα της ομοφοβίας
που καλλιεργείται γύρω μας.

Σημείο συνάντησης
ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ,
Τσαμαδού 13, Εξάρχεια

την ΠΕΜΠΤΗ 12/3/09
στις 8:30 μ.μ.

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Κάναμε το (πρώην) πάρκινγκ ΠΑΡΚΟ


Πλέον δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να πάρουμε την πρωτοβουλία και να δράσουμε άμεσα ώστε να μην αφήσουμε έναν ακόμα υπαίθριο χώρο να γίνει τσιμέντο.

Όλοι εμείς, κάτοικοι των Εξαρχείων και άλλων γειτονιών της Αθήνας, κρίναμε πως με τη δημιουργία πάρκου στο χώρο του πρώην πάρκινγκ (Χαρ. Τρικούπη, Ναυαρίνου & Ζωοδ. Πηγής) θα βελτιωθεί σημαντικά η ποιότητα ζωής στην πόλη μας.

Σπάσαμε, λοιπόν, τα τσιμέντα και φυτεψαμε δέντρα και φυτά, δημιουργώντας έναν ζωντανό χώρο πρασίνου, έκφρασης και παιχνιδιού.

Καλούμε όλο τον κόσμο να στηρίξει με οποιονδήποτε τρόπο το νέο πάρκο που έχει δημιουργηθεί.

Ανοιχτή Συνέλευση Τετάρτη 11 Μαρτίου 7μμ

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ




Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
ΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ - ΒΟΥΝΑ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ

«Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς οι ζαπατίστας, οι πιο μικροί, από αυτή την γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε. Δέξου τον σεβασμό μας και τον θαυμασμό μας γι’ αυτό που κάνεις και σκέφτεσαι. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Σε ευχαριστούμε»

7 ΜΑΡΤΗ, 7μ.μ.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΖΑΒΕΛΑ και ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ



Στις 6 Δεκέμβρη ένας δολοφόνος, προστατευμένος από την ατιμωρησία που χρόνια τώρα οπλίζει τα χέρια των κάθε λογής οργάνων του κράτους, εκτέλεσε εν ψυχρώ έναν δεκαπεντάχρονο.
Η δολοφονική σφαίρα που αφαίρεσε τη ζωή του Αλέξη Γρηγορόπουλου, πυροδότησε την έκρηξη μιας οργής συσσωρευμένης που απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα και την φώτισε με τις φλόγες της εξέγερσης.
Οι φλόγες του Δεκέμβρη, η οργή που παρέμενε βουβή, η οργή που έγινε κραυγή, η οργή που τρέφει τα όνειρά μας, σκόρπισε το φόβο και την ανησυχία στους ισχυρούς. Γιατί βρήκε την ηχώ της σε χίλιες γωνιές του πλανήτη που αντιστέκονται στη σιωπή που θέλουν να μας επιβάλλουν.
Η αλληλεγγύη στην εξέγερση του Δεκέμβρη έσπασε όλα τα σύνορα που οι κυρίαρχοι έχουν φτιάξει. Σ’ αυτήν την αλληλεγγύη πρόσθεσε τη δική της φωνή μια εξέγερση που 15 χρόνια τώρα ζει και αντιστέκεται και χτίζει μέρα με τη μέρα μια άλλη κοινωνία θρέφοντας την κοινή ελπίδα. Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες ζαπατίστας στέλνουν ένα χαιρετισμό αλληλεγγύης στους εξεγερμένους και τις εξεγερμένες της Ελλάδας: «Συντρόφισσα, σύντροφε. Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς οι ζαπατίστας, οι πιο μικροί, από αυτή την γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε. Δέξου τον σεβασμό μας και τον θαυμασμό μας γι’ αυτό που κάνεις και σκέφτεσαι. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Σε ευχαριστούμε».

Το δώρο τους για την «οργισμένη νεολαία της Ελλάδας», συμβολίζει τον δικό τους αγώνα για αυτονομία, τον αγώνα όλων μας να αντισταθούμε στην βαρβαρότητα σε κάθε γωνιά του πλανήτη, τον κοινό αγώνα να χτίσουμε ζωή στην θέση του θανάτου που μας επιβάλλουν.
Καλούμε όλους τους εξεγερμένους και όλες τις εξεγερμένες σε μια συμβολική χειρονομία: στις 7 Μάρτη, τρεις μήνες μετά τη δολοφονία του Αλέξη που ήταν ο καταλύτης για μια εξέγερση που συνεχίζει να επινοεί δρόμους, όλοι μαζί, όλες μαζί να τοποθετήσουμε το συμβολικό δώρο των ζαπατίστας στη γωνία Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Στον τόπο που είναι μέρος της δικής μας συλλογικής μνήμης, της μνήμης μιας εξέγερσης πού όσο κι αν προσπαθούν να σβήσουν τα ίχνη της από τους δρόμους δεν μπορούν να τα καταφέρουν. Γιατί την θρέφει η οργή μας .

Λευτεριά στους συλληφθέντες της εξέγερσης.
Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους στην Ελλάδα, το Μεξικό, τον κόσμο
Αλληλεγγύη στην Κ. Κούνεβα και σε ότι συμβολίζει ο αγώνας της
Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους και τις εξεγερμένες ζαπατίστας
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗ

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

κείμενο πρωτοβουλίας παρέμβασης αγ. βαλεντίνου στου ψυρρή



Όλα ήταν στη θέση τους!
Οι πεινασμένοι στην Αφρική. Οι «ειδικοί» στην τηλεόραση.
Οι «κακοί» στη φυλακή. Οι «αναρχικοί» στα Εξάρχεια.
Αυτοί που αποφασίζουν στη βουλή. Τα λεφτά μας στα δάνεια.
Η αστυνομία στην επόμενη γωνία. Τα σπίτια μας στις τράπεζες.
Οι εχθροί μας στην Τουρκία και τη Μακεδονία. Τα πάρκινγκ μας στα πάρκα.

Η ψυχαγωγία μας στα bar. Τα παιδιά μας στο σχολείο.
Οι φίλοι μας στο facebook. Η τέχνη στα μουσεία και στις γκαλερί.
Οι επιθυμίες μας στις διαφημίσεις. Τα δέντρα μας χριστούγεννα στο Σύνταγμα.
Η ομορφιά στα κέντρα αδυνατίσματος. O έρωτας στις 14 Φλεβάρη.
Εμείς σε τέσσερις τοίχους.

ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΕΛΟΣ

_____________________________


ΖΩΗ ΜΑΓΙΚΗ

Οι πεινασμένοι στη βουλή, οι ειδικοί στα Εξάρχεια,
οι κακοί στα κέντρα αδυνατίσματος, οι αναρχικοί στα μουσεία και στις γκαλερί,
αυτοί που αποφασίζουν στις 14 Φλεβάρη, τα λεφτά μας χριστούγεννα στο σύνταγμα,
η αστυνομία στην Αφρική, τα σπίτια μας πάρκα,
οι εχθροί μας στο facebook, τα πάρκινγκ στις τράπεζες.

Η ψυχαγωγία μας στο σχολείο, τα παιδιά μας στα bar,
οι επιθυμίες μας στην επόμενη γωνία, η τέχνη μας στα δάνεια (δεν πληρώνω, δεν πληρώνω).

Τα δέντρα μας στους δρόμους
Η ομορφιά στους δρόμους
Ο Έρωτας στους δρόμους

Εμείς;
Σε τέσσερις τοίχους;


(τα εξώγαμα του δεκέμβρη)

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

πορεία για την Κ. Κούνεβα

Η Λυρική Κατάληψη καλεί στην πορεία για την Κωνσταντίνα Κούνεβα, σήμερα Πέμπτη 19/02 στις 18.00 στα προπύλαια.

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

αριθμοι

Γυρω στα 100 ατομα αποψε στην Γενικη Συνελευση και ολοι ετοιμοι για νεες δρασεις.
Μην χανετε το ραντεβου με την Ιστορια.
Ελατε να συνεχισουμε πιο μαζικα και πιο εμπνευσμενα....

Ανακοίνωση

Οποιος έχει οπτικοακουστικό υλικό από την κατάληψη της Λυρικής, ας επικοινωνήσει με την ηλεκτρονική διεύθυνση fifis.salikas@gmail.com, για τη δημιουργία "ντοκυμαντέρ-καταγραφής" όλων όσων έγιναν τις 9 αυτές ημέρες. Το υλικό αυτό θα συγκεντρωθεί και θα χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά και μόνο από ομάδα εργασίας που ορίστηκε στη ΓΣ(10/2), η δουλειά της οποιας, όταν ολοκληρωθεί, θα εκτεθεί σε ΓΣ.

επόμενη συνάντηση

Η επόμενη συνάντηση των Ελεύθερων Λυρικών θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 18/2, στις 19:00, στην αίθουσα Γκίνη του Πολυτεχνείου.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

επόμενη συνάντηση

Επόμενη συνάντηση των Ελεύθερων Λυρικών
Τρίτη 10 Φεβρουαρίου, στις 19:00, στις μπασκέτες του Στρέφη
(αν βρέχει θα πάμε στου Γκίνη, στο Πολυτεχνείο)

Tραγούδι της Θάλασσας στην οδό Ακαδημίας

Ανέβαινα την οδό Ακαδημίας. Λίγο πριν από την Χ. Τρικούπη είδα μικρομποτιλιάρισμα, άκουσα σφυρίγματα και τραγουδιστές φωνές, είδα και μια κίνηση ανθρώπων στο οδόστρωμα. Μπα; Τι γίνεται; Διαδηλώνουν οι δικήγοροι;

Σε λίγα λεπτά ήμουν εκεί. Επτά-οχτώ κορίτσια πιασμένα χέρι χέρι χόρευαν μπαλέτο στην άσφαλτο της Ακαδημίας, μπροστά από τη Λυρική. Δεν φορούσαν πουέντ και τούτου, μποτάκια και παντελόνια φορούσαν, και χοροπηδούσαν με χάρη στο οδόστρωμα, και έριχναν το κεφάλι πίσω ξεκαρδισμένες. Από την είσοδο της κατειλημμένης Λυρικής Σκηνής, ξεχυνόταν μουσική· μουσική μπαλέτου, που ακουγόταν απόκοσμα μες στη βουή του αθηναϊκού κέντρου, δεν ακουγόταν σαν τα ντάπα-ντούπα των διαφημιστικών σταντ στους πεζόδρομους, όχι, αυτό εδώ ήταν ένα ιλαρό έπος, που μεταμόρφωνε τον χώρο, τον έβγαζε από την γκριζάδα και το καυσαέριο, που εκτίνασσε τον χρόνο τον συμπιεσμένο και βιαστικό και μίζερο και τον έκανε χρόνο γιορτής αιφνίδιας, χρόνο αναποδογυρισμένο, χαρισμένο γενναιόδωρα από παιδιά που τον έχουν άφθονο προς όλους τους κατσούφηδες και τους αφηρημένους.

els_stencil_web

Εμείς η κατακραυγή της κοινωνίας, οι αλήτες, οι καταραμένοι, εμείς που μείναμε στην πρώτη πατρίδα, στο παιδί...

els_poem1

Εμείς τρελοί από έρωτα, Νεκροί από πόνο, Λυσσασμένοι από συνείδηση

Εχω δει πολλές περφόρμανς, σε μουσεία και γκαλερί, σε δημόσοιους χώρους. Ελάχιστες έχουν κατορθώσει αυτό το γόνιμο παραξένισμα, την εκτροπή του χωροχρόνου από τη ρουτινιάρικη κοίτη του, αυτό το αισθητηριακό και υπαρξιακό πετάρισμα που μετέδιδε ο κυκλοτερής χορός των κοριτσιών στις μύτες, τα γέλια, οι μουσικές, τα φέιγ βολάν, αυτή η εισβολή του ζωτικού καρναβαλιού στη σκηνή της ανίας και της αβίωτης καθημερινότητας.

Τα νεαρούδια που χόρευαν έξω από τη Λυρική, απέναντι απ’ τον Δικηγορικό Σύλλογο, μοίραζαν το ρομαντικό, παθιασμένο κείμενό τους για τη σχέση της τέχνης με την κοινωνία, μιλούσαν για εξεγερμένα μπαλέτα, για δωρεάν μαθήματα ακροβατικών, σύγχρονου χορού, ιστορίας τέχνης και παραδοσιακών πολεμικών τεχνών. Μιλούσαν για μια τέχνη αδιαμεσολάβητη, για ζωή δημιουργική, για την εναντίωσή τους στην τέχνη-θέαμα και στην παθητική κατανάλωση.

Και μιλούν για μικρές ομάδες, για μικρές συλλογικότητες που συναντιούνται με άλλες συλλογικότητες και φτιάχνουν πρόσκαιρα μια μεγαλύτερη. Μιλούν για συμβολικές «απελευθερώσεις» συμβολικών χώρων, για επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου.

Παπαγαλία; Δεν νομίζω. Ο λόγος αυτών των διάσπαρτων μικρών συλλογικοτήτων δεν είναι ένα ακόμη copy-paste του συρμού. Πίσω από τα γνωστά λεκτικά σχήματα, πίσω από έννοιες βαρυφορτωμένες και κουρασμένες ίσως, μπορείς να διακρίνεις γνήσια αγωνία για ριζική προσέγγιση της πολιτικής, για επαναφορά σε μια πολιτική δραστική και θεμελιώδη, ικανή να ταράζει συνειδήσεις και να αλλάζει ζωές.

Μετά τις φλόγες της πρώτης εβδομάδας του Δεκεμβρίου, τα νέα υποκείμενα, αβάφτιστα ακόμη, ξεπερνούν το θέαμα της βίας, και ανακαλύπτουν την άλλη όψη του Διονύσου. Στις αφίσες, στους τοίχους, σε δικτυακά και έντυπα κείμενα, ξεπροβάλλει διαρκώς μια νέα ποίηση, επίμονη, ορμητική, υποβλητική, ποίηση που ζητάει ζωή, έκφραση, δημιουργία, αυτοπραγμάτωση. Ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας και δεν μπορούμε πια να κοιμηθούμε ― έτσι περιγράφεται η δίψα για ζωή στην αφίσα, κάτω από μια εντυπωσιακή μοντερνοβυζαντινή ζωγραφιά του πιο ταλαντούχου ίσως ζωγράφου της γενιάς του, του ελευθεριακού, ρομαντικού Φαϊτάκη.

Η ποίηση είναι πολιτική. Οι ανώνυμοι και επώνυμοι γραφιάδες των τοίχων και των μπλογκ επαναδιατυπώνουν δημιουργικά την κληρονομιά του Λωτρεαμόν και του Σολωμού, του Γουίτμαν και του Κατσαρού, του Μπωντλαίρ και του Γκυστάβ Κουρμπέ, του Ζακ Λουί Νταβίντ και του Ντελακρουά, του Γκόγια και του Κάσπαρ Νταβίντ Φρίντριχ. Επαναδιατυπώνουν το ρομαντικό αίτημα για σύντηξη τέχνης και ζωής, για τη ζωή ως έργο τέχνης.

els_generalviewels_giorti_afisa

Σπόροι. Θραύσματα. Τροχιοδεικτικά. Ψίθυροι. Που μπορούν να γίνουν άνθη, φωτοχυσίες και τραγούδια. Τα νεαρούδια, οι έφηβοι, οι εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, βηματίζουν θαρρετά, χορευτικά στην κεντρική σκηνή, αυτοοργανώνονται, αυτοσχεδιάζουν, αυτονομούνται· περιφρονούν τον παλιό πολιτικό κόσμο, την πελατειακή και χειραγωγούμενη μάζα, τον κόσμο του καταναλωτισμού και της ετερονομίας, αδιαφορούν για την λαχανιασμένη correct Αριστερά και τις αγκυλώσεις της.

Σπόροι. Ομάδες, παρέες, μικρές συλλογικότητες. Οργανώνονται σαν σμήνη, ενώνονται, μεγαλώνουν και απλώνονται, σαν φράκταλ, σαν ψαρόνια, με χαοτικές συμμετρίες. Σαν δίκτυα κυψελών.

Από αυτές τις γενιές, τα σμήνη των αυτόφωτων ρομαντικών υποκειμένων, με το θεμελιώδες αίτημα για καθολική ζωή, ίσως προέλθει αναγέννηση της πολιτικής. Τη χρειαζόμαστε so badly…

ψίθυρος τίτλων τέλους: Τρύπες - Γιορτή

Ν.Ξυδάκης

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009

apeleftheromeniliriki@gmail.com

eimaste kyproy k patision me live mousiki dromoy k horo

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΗ ΛΥΡΙΚΗ


Σήμερα Σάββατο 7/2/2009 η Συνέλευση της Εξεγερμένης Λαϊκής Σκηνής αποφάσισε να αποχωρήσει από το κτίριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, έχοντας κατακτήσει 9 μέρες και νύχτες αυτονομίας, ελευθερίας, δημιουργίας και αυτοοργάνωσης στην πράξη.


Πράξη 1η
Απελευθερώσαμε την Ε.Λ.Σ. ως απάντηση στο πνίξιμο κάθε ελεύθερης έκφρασης, την επιβολή πλαστών επιθυμιών, την τσιμεντοποίηση των ελεύθερων χώρων και την καταστολή. Όταν ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματα καταπατώνται με χημικά, σφαίρες και βιτριόλι έχει έρθει η στιγμή να πάρουμε θέση.


Πράξη 2η
Οικειοποιηθήκαμε ένα σύμβολο καθεστωτικής τέχνης επαναπροσδιορίζοντας τις σχέσεις μεταξύ δημιουργού και θεατή, δάσκαλου και μαθητή. Για 9 μέρες ένα μωσαϊκό ανθρώπων που συναντηθήκαμε το Δεκέμβρη, ζυμωθήκαμε μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και ενώσαμε πολιτική και τέχνη, μέσα κι έξω από τη Λυρική. Δεν διαχωριζόμαστε σε καλλιτέχνες και μη, είμαστε ο ανθός της ζωής.


Όποιος νομίζει ότι η λήξη της κατάληψης σημαίνει το τέλος της ανυπακοής τζάμπα χαίρεται. Δεν παραδίδουμε σε Νιάρχους, Λαμπράκηδες κι άλλους «ειδικούς» τον πολιτισμό που ούτως ή άλλως δεν τους ανήκει. Η παρουσία και η δράση μας στο χώρο της Ε.Λ.Σ. καταδεικνύει ότι η διάκριση «υψηλού-χαμηλού» πολιτισμού όχι μόνο δεν υφίσταται ουσιαστικά αλλά αποτελεί έκφραση εξουσιαστικών σχημάτων που μας διαιρούν και μας περιχαρακώνουν. Για μας η τέχνη είναι ένα πεδίο σύγκρουσης.


Πράξη 3η
Εμείς συνεχίζουμε να οργανωνόμαστε, να εκφραζόμαστε και να δρούμε στους δημόσιους χώρους, να συμπράττουμε και να συνδημιουργούμε στη βάση της αυτονομίας και της αυτοοργάνωσης.

Η κατάληψη αυτή έκλεισε έναν πρώτο κύκλο, ο οποίος μας περιείχε όλους. Θα συνεχίσουμε ως φυγόκεντροι θύλακες, διαχέοντας την κοινή μας εμπειρία και δυναμική προς τα έξω σε κάθε γειτονιά, πάρκο και δρόμο.


Παράλληλα με την κίνηση μας οι εργαζόμενοι και καλλιτέχνες της Όπερας Teatro Colon του Buenos Aires, εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους στο εγχείρημά μας κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεών τους ενάντια σε 500 απολύσεις και την ουσιαστική διάλυση της Όπερας.

Μηνύματα συμπαράστασης ήρθαν ακόμη από το πανεπιστήμιο του Ροζάριο της Αργεντινής, την κίνηση «Εξεγερμένες Γυναίκες της Βραζιλίας», από τη Βενεζουέλα, και την Ένωση Λαϊκών Συγγραφέων του Εκουαδόρ (UNAPE). Είμαστε αλληλέγγυοι σε όλους αυτούς και καλούμε κάθε εργαζόμενο να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του μέσα στις κυρίαρχες σχέσεις και δομές.


Οι καλλιτέχνες της ζωής δεν είναι οι γελωτοποιοί της εξουσίας. Δεν θέλουμε να γίνουμε ανθρώπινες χειροβομβίδες κρότου-λάμψης στο οπλοστάσιο της ψυχικής καταστολής, αλλά πυροτεχνήματα χαράς και συγκίνησης στο δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση. Προτρέπουμε τους ανθρώπους να προβούν σε ανάλογα εγχειρήματα, να συναντηθούν και να συνδιαμορφώσουν πειράματα αυτονομίας.



Αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα και σε όσους συνεχίζουν να αγωνίζονται. Συμπαράσταση στους τραυματίες της εξέγερσης. Άμεση απελευθέρωση στους συλληφθέντες.

Επανοικειοποίηση των δημόσιων χώρων. Όχι στην τσιμεντοποίηση.

Είμαστε αλληλέγγυοι στο λαό της Παλαιστίνης.


ΘΕΑΤΡΟ ΜΑΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ - ΤΕΧΝΗ ΜΑΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Προσεχώς 4η πράξη


http://apeleftheromenilyriki.blogspot.com

apeleftheromeniliriki@gmail.com

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Ανοιχτές πολυμορφικές δράσεις στο δρόμο

Η εξεγερμένη Λυρική σκηνή ως ένδειξη αλληλεγγύης στους τραυματίες και σε όλους τους διαμαρτυρώμενους του πάρκου Πατησίων και Κύπρου,στους συλληφθέντες της εξέγερσης, στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, στον Παλαιστινιακό λαό, σε όσους ακόμα ψάχνουν έναν τρόπο έκφρασης, σε εμάς τους ίδιους

ΚΑΛΕΙ

σε ανοιχτές δράσεις στο δρόμο για την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου. Ενάντια στην αποστειρωμένη πραγματικότητα.

Πάρτε για όπλο την φαντασία σας και βγείτε στο δρόμο.

θεατρικές παραστάσεις δρόμου - χορευτικές ομάδες - περφόρμανς -ζογκλέρ - παιχνίδια - κινούμενο κουκλοθέατρο - μουσικές δράσεις -ποδηλατικές δράσεις

Πάρτε : μουσικά όργανα ή υλικά για τη δημιουργία αυτοσχέδιων μουσικών οργάνων(φακές, μανταλάκια, τενεκεδάκια, κατσαρολικά, κουτάλια-μαχαιροπήρουνα), κόκκινες μύτες και πράσινα αυτιά, κορδέλες, χρώματα και αρώματα, σπρέυ , πινέλα,μπογιές, φαί για ψήσιμο, κορίνες, μπαλάκια και ότι θα μπορούσε να υπάρξει και δεν υπάρχει ακόμα.


Ελάτε να διακόψουμε τη ροή της κυκλοφορίας προτάσσοντας τις επιθυμίες μας.


Τόπος: Ο δρόμος (Ακαδημίας, από Λυρική σκηνή μέχρι Πατησίων)


Ώρα:

12.00 συνάντηση συντονισμού όλων των ομάδων στην κατάληψη της λυρικής

16.00 ταυτόχρονη δράση στα ορισμένα σημεία

17.00 ένωση των δρώμενων με την πορεία που ξεκινάει απο τη Λυρική σκηνή προς το
πάρκο Πατησίων και Κύπρου.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΑΒΒΑΤΟΥ- 7/2

12.00 κάλεσμα για συντονισμό ανοιχτών πολυμορφικών δράσεων
13.00 Γενική Συνέλευση
16.00 Ανοιχτές πολυμορφικές δράσεις στο δρόμο
17.00
ΚΑΛΕΣΜΑ-ΠΟΡΕΙΑ στο ΠΑΡΚΟ Κύπρου και Πατησίων
19.00 Συνέλευση πάρκου

Μετάφραση στα ελληνικά του άρθρου μας: "ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΟΠΕΡΑΣ : ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ"

Πολλά χιλιόμετρα μακριά, στην Αθήνα, έλληνες καλλιτέχνες κ εργάτες έχουν καταλάβει την Λυρική Σκηνή. Στο Μπουένος Άιρες οι εργάτες του Θεάτρου Κολόν βγαίνουν στο δρόμο για τα δικαιώματά τους. LuchArte ζητάει αλληλεγγύη με την ίδια μάχη, κατά την τέχνη και τον πολιτισμό σχεδιασμένα σαν απλό καπιταλιστικό εμπόριο. Επανάσταση στους δρόμους, στα σχολεία κ πανεπιστήμια, στα συνδικάτα, στα δημόσια κτήρια κ πάρκα. Επανάσταση επίσης κ στην τέχνη. Στη συνέχεια αναπαράγουμε την Αναφορά των εργατών του Θεάτρου Κολόν και το δεύτερο γράμμα με τα νέα από την αντίσταση στην Αθήνα.
Κάλεσμα Πράξη και γενική συνέλευση των εργατών του Κολόν
Πέμπτη 5/2,17 hs ( Οδός Libertad και TucumánΠλατεία απέναντι του Κολόν)

Οι Κρατική Ομάδα στη Μάχη καλεί όλους τους πολίτες κ τον λαό γενικά να κινητοποιηθεί κατά των απολύσεων και την ιδιωτικοποίηση του Θεάτρου Κολόν, υπέρ ενός θεάτρου με σταθερά σώματα κ προσωπική παραγωγή, ανοιχτό σε όλη την κοινότητα κ κυρίως στους εργάτες. Στη συνέχεια αναπαράγουμε το δελτίο τύπου των Εργατών του Κολόν. Ούτε μια απόλυση, ούτε μια μεταφορά του προσωπικού των συμβασιούχων. Λύση για το συνταξιούχο προσωπικό. Σεζόν 2009 Άνοιγμα και επαναλειτουργία του θεάτρου.
Την Δευτέρα 2/2 ο υπουργός πολιτισμού Hernán Lombardi δέχτηκε για δεύτερη φορά την επίσκεψη μιας ομάδας εργατών του Θεάτρου. Σε αυτή την συνάντηση μπήκαμε με τη γνώση δυο αληθειών. Από την μια, οι συνάδελφοι σε περίπτωση σύνταξης δεν έχουν πληρωθεί τον Ιανουάριο, και από την άλλη, βεβαιώθηκε ότι δεν ανανέωσαν 50 συμβάσεις εξυπηρέτησης που καλύπτουν εργασίες του προσωπικού.

Αυτά τα γεγονότα λαμβάνονται από τους εργάτες σαν ένα εκβιασμό και πίεση.
Στην συγκέντρωση οι εργάτες έχουμε ξεκαθαρίσει ότι οποιαδήποτε απόφαση που αφορά τις συνθήκες εργασίας του Κολόν πρέπει να τεθεί υπό συζήτηση σε ένα “τραπέζι κοινό” όπως αναφέρει ο νόμος της αυταρχίας και ο νόμος 471 ελεύθερης δημόσιας εργασίας της πόλης, και κατά συνέπια αυτού οποιαδήποτε απόφαση μονομερή των εργατών είναι παράνομη.
Η δική μας στάση ήταν να μην καινοτομούν, αυτό σημαίνει να διατηρηθούν οι συμβάσεις ως έχουν επειδή οι συνάδελφοι συμβασιούχοι κάνουν δουλειά προσωπικού. Άλλο ζήτημα ήταν η μην μετακίνηση του προσωπικού σε άλλους μέρος εργασίας, να σταματήσουν οι εκφοβισμοί στο προσωπικό προς σύνταξη κ να πραγματοποιηθεί η πληρωμή τους μέχρι να γίνει το “κοινό τραπέζι” του θεάτρου Κολον το οποίο είναι το νόμιμο όργανο όπου να συζητηθούν αυτά τα ζητήματα.
Επίσης ζητήθηκε να δουλευτεί με άμεσο τρόπο στη σεζόν 2009. Ο υπουργός δεσμεύτηκε μπροστά των εργατών να εκτελεί μια αγγελία για πέντε ουσιαστικά θέματα στις επόμενες 72 ώρες. (με προθεσμία αυτή την Πέμπτη 5/2).
Lombardi πρέπει να τοποθετηθεί για
1.Άνοιγμα και επαναλειτουργία το 2010
2.σεζόν 2009
3. Κατάσταση των συμβασιούχων
4. Κατάσταση του προσωπικού προς σύνταξη
5. Κοινό άνοιγμα του θεάτρου

Μπροστά αυτού του γεγονότος η συνέλευση των εργατών αποφάσισε να οργανώσουν μια γενική συνέλευση την Πέμπτη 5/2 στις 17 ώρας στην οδός Libertad και Tucumán.
Καλούμε σε αυτήν την πρωτοβουλία όλες τις οργανώσεις τις κοινωνίες των
πολιτών συνδεδεμένες με τον πολιτισμό, τους γείτονες της πόλης κ γενικά σε όσους ενδιαφέρει το θέατρο με “αυτοπαραγωγή” και βάσεις σταθερές με μοναδικό σκοπό το κοινωνικό κέρδος.
(Ομάδα Marrón de Sutecba - Ομάδα Violeta de ATE)
Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗ ΓΑΖΑ; Ο ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ 


του Πιερ Σταμπούλ, Μέλους της Εθνικής Γραμματείας της UJFP (Γαλλική Εβραϊκή Ένωση για την Ειρήνη)


Εισαγωγή στον διάλογο σχετικά με αυτή την ιδεολογία


Ο αιματηρός πόλεμος που διεξάγει ο ισραηλινός στρατός στη Γάζα δεν ήρθε από το πουθενά. Η Τζίπι Λίβνι είχε προειδοποιήσει, 48 ώρες πριν την επίθεση, όλα τα σιωνιστικά πολιτικά κόμματα, και όλα την επιδοκίμασαν, ακόμα και το Μερέτς (η σιωνιστική αριστερά). Το κίνημα «Ειρήνη τώρα» και οι λεγόμενοι «αριστεροί» συγγραφείς (αλλά φανατικοί σιωνιστές), Άμος Οζ, Αβραάμ Γιεχοσούα και Δαβίδ Γκρόσμαν, συμφώνησαν επίσης με την επίθεση, υποστηρίζοντας, λίγο αργότερα, τη σύναψη ανακωχής. Όλοι συμμερίζονται την επίσημη άποψη στο Ισραήλ: γι’ αυτούς, η Χαμάς είναι ένα τέρας, με το οποίο δεν μπορεί να συναλλάσσεται κανείς, και εναντίον του οποίου είναι αυτονόητο το δικαίωμα στη δολοφονία, έστω και αν υπάρξουν «παράπλευρες απώλειες».

Κάποιοι αντι-ιμπεριαλιστές Ισραηλινοί Εβραίοι αντιτίθενται στον πόλεμο. Καταθέτουν μαρτυρίες και διαδηλώνουν καθημερινά με μεγάλο θάρρος. Δεν αντιπροσωπεύουν παρά μια μικρή μειοψηφία (φαίνεται πως το 95% των Εβραίων του Ισραήλ συμφώνησε με την προοπτική της επίθεσης εναντίον της Χαμάς) αλλά η σημασία και η επιρροή τους υπερβαίνει τον αριθμό τους. Όλοι είναι μη σιωνιστές ή αντι-σιωνιστές. Είναι οι μόνοι που κατανοούν τη φύση του εγκλήματος που διαπράττεται κατά της Γάζας: έγκλημα πολέμου και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Θα πρέπει πια να τελειώνουμε με την ατιμωρησία αυτού του κράτους-τραμπούκου. Και αυτό θα επιτευχθεί μέσα από το μποϋκοτάζ του Ισραήλ, όσο διαρκεί η κατοχή, καθώς και με την παραπομπή σε δίκη των εγκληματιών πολέμου.


Μια ολοκληρωτική ιδεολογία


Στο Ισραήλ, τα πάντα είναι σιωνιστικά. Η ταυτότητα, η νοοτροπία, η ιστορία που διδάσκεται, τα ΜΜΕ, οι νόμοι, ο αέρας που αναπνέουν οι άνθρωποι. Κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή την ιδεολογία που διαποτίζει τα πάντα. Στο όνομα αυτής της ιδεολογίας, 60 χρόνια μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, ο μισός πληθυσμός των Βεδουίνων του Νεγκέβ ζει σε παραγκουπόλεις, χωρίς δρόμους, χωρίς νερό και ηλεκτρικό, χωρίς πραγματικά σπίτια, επειδή το εβραϊκό κράτος δεν αναγνωρίζει τα χωριά τους και τις ιδιοκτησίες τους. Στην περιοχή ανάμεσα στη Μεσόγειο και τον Ιορδάνη, ζουν περίπου 5 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι και 5,5 εκατομμύρια Εβραίοι. Εξ αιτίας του σιωνισμού, οι πρώτοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Είτε βομβαρδίζονται και σφαγιάζονται, είτε τα εδάφη τους καταλαμβάνονται, είτε είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας μέσα στην ίδια τη χώρα τους. Το απαρτχάιντ έχει εδραιωθεί.

Στη διάρκεια της πολυποίκιλης και διαφοροποιημένης ιστορίας του ιουδαϊσμού, ο σιωνισμός εισέβαλε αιφνίδια εδώ και πάνω από έναν αιώνα, και, σήμερα, επιδιώκει να επιβληθεί σε όλους τους Εβραίους. Αν του ασκούμε κριτική χωρίς να είμαστε Εβραίοι, γινόμαστε υποχρεωτικά αντισημίτες. Και αν είμαστε Εβραίοι, τότε θεωρούμαστε «προδότες που μισούμε τον εαυτό μας». Αν, δε, είμαστε Παλαιστίνιοι, ο σιωνισμός δίνει το δικαίωμα να μας σκοτώνουν, για την αγαθή υπόθεση, βέβαια, της ιερής και απαραβίαστης «ασφάλειας του Ισραήλ».

Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Το 1948, όλα τα μεγάλα ονόματα του αμερικανικού ιουδαϊσμού, με επικεφαλής τους Άλμπερτ Αϊνστάιν και Χάννα Άρεντ, απευθύνουν μια επιστολή στον πρόεδρο Τρούμαν παροτρύνοντάς τον να συλλάβει ή να απελάσει τον τρομοκράτη Μεναχέμ Μπεγκίν που, λίγο πριν, είχε σφαγιάσει 200 κατοίκους στο χωριό Ντέιρ Γιασίν. Στα μάτια του κόσμου, τότε, τον ιουδαϊσμό αντιπροσώπευαν οι Ρόζα Λούξεμπουργκ, Φρόιντ, Κάφκα,  Αϊνστάιν,  Άρεντ. Όλοι και όλες ήταν μη θρησκευόμενοι και μη σιωνιστές, όπως και η πλειοψηφία των 6 εκατομμυρίων θυμάτων της ναζιστικής γενοκτονίας. Πως φτάσαμε σ’ αυτή την αντιστροφή, ώστε οι αξίες φασιστών (δεν βρίσκω άλλη λέξη) όπως ο Μπεγκίν, ο Σαμίρ, ο Λίμπερμαν, ο Σαρόν, να έχουν επιβληθεί και υιοθετηθεί από τους εγκληματίες Όλμερτ, Πέρες, Μπαράκ, Λίβνι…, καθώς και από έναν μεγάλο αριθμό των ηγετών των εβραϊκών κοινοτήτων στη Γαλλία;

Αυτή η μετάλλαξη είναι ακατανόητη αν δεν εξετάσουμε τι ακριβώς είναι ο σιωνισμός: ένας εθνικισμός, μια μορφή αποικιοκρατίας και, ταυτόχρονα, ένας μεσσιανισμός που δημιούργησε έναν «νέο τύπο εβραίου ανθρώπου». Επίσης, μια ιδεολογία που εξελίχθηκε σε ακραία μιλιταριστική, οικοδομώντας μια χώρα που μεταβλήθηκε σε προγεφύρωμα του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή. Μια ιδεολογία που διακηρύσσει ότι προσφέρει στους Εβραίους ένα «απάνεμο λιμάνι». Και με ερμηνευτικό κλειδί την εργαλειοποίηση της γενοκτονίας και του αντισημιτισμού.

 

Μια φαλκιδευμένη ιστορία


Οι σιωνιστές κατασκεύασαν μια φανταστική ιστορία του ιουδαϊσμού. Παρόλο που η μεγάλη πλειοψηφία των πρώτων σιωνιστών ήταν άθρησκοι, και συχνά πολύ εχθρικοί απέναντι στους θρησκευόμενους, αυτοί αναζήτησαν στη Βίβλο όλες τις «δικαιολογίες» για το αποικιακό σχέδιο που άρχισαν να επινοούν.

Εδώ και δεκάδες χρόνια, υπάρχει μια συμφωνία ανάμεσα στους αρχαιολόγους και τους ειδικούς στην αρχαία ιστορία (βλ. Η Βίβλος χωρίς πέπλο, των Φινκελστάιν και Σίλμπερμαν, εκδ. Bayard). Τα γεγονότα που αναφέρονται στον Αβραάμ και τον Μωυσή είναι, στο σύνολό τους, θρύλοι. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι η κατάληψη της Χαναάν από τον Ιησού του Ναυή είναι απολύτως θρύλος. Αυτό το κείμενο, που αποτελεί μια πραγματική υπεράσπιση της εθνοκάθαρσης και του σφαγιασμού του «άλλου», δεν έχει καμία ιστορική βάση. Και όμως, αυτό είναι που χρησιμεύει ως «ιστορική» βάση για την εγκατάσταση των εποίκων στη Δυτική Όχθη και στους οπαδούς της εκδίωξης των Παλαιστινίων (την οποία υποστηρίζει η μισή ισραηλινή κοινωνία). Δεν υπάρχει ούτε ένα αρχαιολογικό ίχνος ύπαρξης του ενωμένου βασιλείου του Δαβίδ και του Σολομώντα. Εκείνη την εποχή, η Ιερουσαλήμ ήταν ένα χωριό. Είναι πολύ πιθανό ότι το βασίλειο του Ισραήλ (που καταστράφηκε από τους Ασσύριους) και εκείνο του Ιούδα (που καταστράφηκε από τους Βαβυλώνιους) αποτέλεσαν πάντα δύο διαφορετικές οντότητες. Και, κυρίως, έχει αποκαλυφθεί ότι, σε όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας, διαφορετικοί λαοί, διαφορετικές γλώσσες και διαφορετικές θρησκείες συνυπήρχαν σε αυτή τη γη, που υπήρξε ένα πραγματικό σταυροδρόμι. Οι σιωνιστές, που βεβαιώνουν ότι αυτή είναι η γη του εβραϊκού λαού και ότι το κράτος του Ισραήλ είναι η αποκατάσταση του «ενωμένου βασιλείου», στηρίζονται σε έναν θρησκευτικό μύθο, στον οποίο δεν πίστευαν ούτε αυτοί οι ίδιοι.   

Σύμφωνα με τη σιωνιστική θεωρία, ο εβραϊκός λαός εκδιώχθηκε από τη γη του τη στιγμή του πολέμου, που διεξήγαγε ο Τίτος, και της καταστροφής του ναού. Υποτίθεται ότι έζησε για 2000 χρόνια στην εξορία, κάτω από τρομακτικές συνθήκες, μέχρι να του δώσει ο σιωνισμός τη δυνατότητα να επιστρέψει στη χώρα του.

Ωστόσο, αυτή η θεωρία είναι μια μυθοπλασία. Στο βιβλίο του, Πως επινοήθηκε ο εβραϊκός λαός (εκδ. Fayard), ο Σλόμο Σαντ αποδεικνύει, τεκμηριωμένα, ότι δεν υπήρξε ούτε εξορία ούτε επιστροφή. Τη στιγμή της καταστροφής του ναού, υπήρχαν ήδη Εβραίοι στη Βαβυλώνα, στην Αλεξάνδρεια, τη Ρώμη, την Ισπανία… Μετά την ήττα από τους Ρωμαίους, η θρησκεία ήταν αυτή που διασκορπίστηκε και όχι ο λαός. Επομένως, οι απόγονοι των Εβραίων είναι ουσιαστικά οι Παλαιστίνιοι. Άλλωστε, ο Μπεν Γκουριόν ήταν πεισμένος γι’ αυτό και αρχικά σκεφτόταν να τους ενσωματώσει στο σιωνιστικό σχέδιο.

Για πολλούς αιώνες, στη ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και στη συνέχεια και σε άλλες περιοχές, η εβραϊκή θρησκεία εξαπλωνόταν με προσηλυτισμό. Οι Εβραίοι αποτέλεσαν ένα σημαντικό ποσοστό ανάμεσα στους κατοίκους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Πολλοί προσηλυτισμοί έγιναν αργότερα στους Βέρβερους της Βόρειας Αφρικής και στη συνέχεια στους Χαζάρους (μια τουρκική φυλή που είχε δημιουργήσει μια αυτοκρατορία στην περιοχή ανάμεσα στην Κασπία και τη Μαύρη Θάλασσα). Κοντολογίς, οι σημερινοί Εβραίοι αποτελούνται στην πλειοψηφία τους από απογόνους προσηλυτισμένων πληθυσμών. Όσο για την επιστροφή, οι Εβραίοι, παρότι θα έχουν επανειλημμένα την ευκαιρία να εγκατασταθούν στην Ιερουσαλήμ, θα προτιμήσουν να εγκατασταθούν στη Βαγδάτη, στην Αλεξάνδρεια ή τη Θεσσαλονίκη. Δεν υπάρχει εβραϊκή «φυλή» και (κατά τον Σαντ) ούτε καν εβραϊκός «λαός». Η σιωνιστική θεωρία της εξορίας και της επιστροφής είναι μια απολύτως ιδεολογική κατασκευή.

Οι σιωνιστές εργαλειοποίησαν το επεισόδιο της Μασάντα. Μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τον Τίτο, Εβραίοι, που εξεγέρθηκαν, πολιορκήθηκαν από τους Ρωμαίους, στο φρούριο της Μασάντα, πάνω από τη Νεκρά Θάλασσα, και προτίμησαν να αυτοκτονήσουν παρά να παραδοθούν. Εξ ού και το σύμπλεγμα της Μασάντα: «Κανένας δεν αγαπάει τους Εβραίους, δεν μπορούν να υπολογίζουν παρά μόνο στον εαυτό τους και απειλούνται μονίμως με καταστροφή». Στην πραγματικότητα, οι εξεγερμένοι της Μασάντα ήταν φανατικοί θρησκευόμενοι (οι Ζηλωτές) οι οποίοι, αρχικά, είχαν διαπράξει σφαγές κατά των Εβραίων που αποδέχονταν την ανάμειξη με τους άλλους λαούς της περιοχής και τη ρωμαϊκή κυριαρχία. 


Διασπορά και αντισημιτισμός 


Για τους σιωνιστές, η διασπορά είναι μια παρένθεση που λήγει με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Αυτό είναι λάθος: η διασπορά είναι το επίκεντρο της ιστορίας των διαφόρων ιουδαϊσμών. Είναι ο χώρος όπου δομήθηκε η θρησκεία. Στη διασπορά, αναπτύχθηκαν οι διάφορες ιουδαϊκές γλώσσες (ιουδαιο-αραβική, λαντίνο, γίντις). Ο σιωνισμός προσπάθησε μανιωδώς να εξαφανίσει τις γλώσσες, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό των διάφορων εβραϊκών κοινοτήτων της διασποράς. Τα ονόματα και τα επίθετα  των περισσότερων Ισραηλινών δεν έχουν καμία σχέση με εκείνα των προγόνων τους. Η εβραϊκή γλώσσα έχει επιβληθεί, η ισραηλινή κουλτούρα έχει λειτουργήσει σαν σβηστήρας του παρελθόντος. Για να κατασκευαστεί ο νέος τύπος Ισραηλινού, έπρεπε να «σκοτωθεί» ο Εβραίος (ο κοσμοπολίτης, ο μειονοτικός, ο άνθρωπος της διασποράς). Η πλειοψηφία των Ισραηλινών αγνοούν τα πάντα για την ιστορία τους. Αυτή η απουσία μνήμης, που έχει αντικατασταθεί από μια φαλκιδευμένη μνήμη, αποτελεί έναν από τους λόγους της αδιαφορίας τους για τον «άλλο».

Ο σιωνισμός περιγράφει τη ζωή στη διασπορά σαν μια αδιάλειπτη συνέχεια διώξεων και δυστυχίας, που πήρε τέλος με τη δημιουργία του Ισραήλ˙ προωθώντας μάλιστα την ιδέα ότι η ανάμειξη ή η ισότητα δικαιωμάτων ανάμεσα σε Εβραίους και μη Εβραίους είναι αδύνατη και πως οι Εβραίοι δεν μπορούν να ζήσουν παρά μονάχα μεταξύ τους, σε ένα εβραϊκό κράτος.

Αυτό είναι ένα περιοριστικό όραμα. Η καταδίωξη των Εβραίων ξεκινάει με τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο (4ος αι. μ.Χ.), όταν ο χριστιανισμός γίνεται επίσημη θρησκεία. Ο χριστιανικός αντι-ιουδαϊσμός έχει πολλαπλή προέλευση: ο χριστιανισμός προκύπτει από τον ιουδαϊσμό, και οι δύο θρησκείες βρέθηκαν για μεγάλο διάστημα σε ανταγωνισμό, ενώ η κατηγορία του «θεοκτόνου» είναι κεντρική στους Χριστιανούς. Οι Εβραίοι θα υποστούν πολυάριθμες απελάσεις (με σημαντικότερη εκείνη της Ισπανίας, το 1492), μεγάλες σφαγές (σταυροφορίες, Ουκρανία), συστηματικό εγκλεισμό και διακρίσεις. Ωστόσο, υπήρξαν και πιο ευτυχισμένες περίοδοι που σημαδεύτηκαν από μια έντονη πολιτισμική ζωή. Οι σιωνιστές προσπαθούν να καταδείξουν πως οι Μουσουλμάνοι υπήρξαν πάντα εχθροί των Εβραίων. Αυτό είναι ψέμα: το καθεστώς των «Ντίμι» μπορεί να μην έδινε πλήρη πολιτειακά δικαιώματα αλλά εξασφάλισε στους Εβραίους μια σχετική ειρήνη που δεν είχε καμία σύγκριση με τις χριστιανικές διώξεις.

Παραδόξως, με τη Χειραφέτηση των Εβραίων της Ευρώπης (που αρχίζει τον 17ο αι. στη Γερμανία και τη Γαλλία) ξεκινά η μεταστροφή του χριστιανικού αντι-ιουδαϊσμού σε φυλετικό αντισημιτισμό. Στο πρόσωπο του Εβραίου βλέπουν το εμπόδιο στην οικοδόμηση εθνικά καθαρών κρατών-εθνών. Ο Εβραίος μεταβάλλεται σε αποδιοπομπαίο τράγο όλων των εθνικισμών. Και αυτή ακριβώς η αντισημιτική συναίνεση στην Ευρώπη θα επιτρέψει τη ναζιστική γενοκτονία. 


Ο σιωνισμός ενάντια στη Χειραφέτηση


Γύρω στα 1900, στην Ευρώπη ζουν περί τα δέκα εκατομμύρια Εβραίοι. Η γλώσσα τους είναι τα γίντις. Οι κοινωνικές ανακατατάξεις τους προλεταριοποιούν μαζικά. Ένα μεγάλο μέρος τους εγκαταλείπει τη θρησκεία και στρέφεται προς τις σοσιαλιστικές ιδέες. Πολλοί πιστεύουν πως η επανάσταση, με τη χειραφέτηση των προλεταρίων, θα λύσει το πρόβλημα του αντισημιτισμού. Και αν τα κυριότερα επαναστατικά κόμματα βάζουν σε παρένθεση το «εβραϊκό ζήτημα», η Μπουντ, το εβραϊκό επαναστατικό κόμμα, προτείνει μια «πολιτισμική αυτονομία» των Εβραίων, στους τόπους που ζουν, στα πλαίσια της Επανάστασης.

Εκείνη την περίοδο εμφανίζεται και ο σιωνισμός. Αρχικά παρουσιάζεται σαν μια εβραϊκή εκδοχή των διάφορων εθνικισμών (που θα οδηγήσουν στη σφαγή του 1914 και στον ναζισμό), με βάση την απλή εξίσωση: ένας λαός = ένα κράτος. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: ο λαός Γίντις, που αναμφισβήτητα υπάρχει μεταξύ Βαλτικής και Μαύρης Θάλασσας, ελάχιστη σχέση έχει με τους Εβραίους του Μαρόκου, του Ιράκ ή της Υεμένης. Έτσι, λοιπόν, οι σιωνιστές επινοούν την έννοια του λαού και της εξορίας. Και ενώ η Μπουντ δημιουργεί πολιτοφυλακές αυτο-άμυνας ενάντια στα πογκρόμ, οι σιωνιστές θεωρούν πως ο αντισημιτισμός είναι αναπόφευκτος, ότι είναι μάταιο να τον καταπολεμεί κανείς και πως η μόνη λύση είναι η φυγή προς το μελλοντικό εβραϊκό κράτος. Γυρίζουν συνειδητά την πλάτη σε κάθε ιδέα ισότητας, χειραφέτησης, πολιτειακών δικαιωμάτων, ανάμειξης πληθυσμών. Λίγο πριν πεθάνει, ο Χερτζλ είχε συναντήσει έναν από τους πιο φανατικούς αντισημίτες υπουργό του Τσάρου εξηγώντας του ότι οι σιωνιστές και οι τσαρικοί έχουν κοινά συμφέροντα: να σπρώξουν σε φυγή τους περισσότερους Εβραίους. Το πογκρόμ του Κίσινεφ ή η υπόθεση Ντρέυφους χρησιμοποιούνται για να πείσουν ότι οποιαδήποτε μάχη στην Ευρώπη είναι μάταιη. Και όμως, η υπόθεση Ντρέυφους έδειξε πως ο αντισημιτισμός αφορούσε όλη την κοινωνία και πως η νίκη των προοδευτικών δυνάμεων ήταν δυνατή.

Οι σιωνιστές, συχνά κοσμικοί, και μάλιστα άθεοι, υιοθετούν τις βιβλικές γραφές και αποφασίζουν να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη. Πρόκειται για το περίφημο ιδρυτικό ψεύδος του Ζανγκβίλμια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη»). Έτσι, η εγκατάσταση ξεκινά με την άρνηση ύπαρξης του παλαιστινιακού λαού. Αμέσως κατασκευάζουν μια ιστορία της Παλαιστίνης, σύμφωνα με την οποία οι Εβραίοι ζούσαν εκεί, χωρίς διακοπή, για 4000 χρόνια. Πράγμα που είναι, βεβαίως, ψέμα. Μετά την τελευταία εβραϊκή εξέγερση κατά των Ρωμαίων (Μπαρ Κοχμπά), υπάρχουν ελάχιστοι Εβραίοι στην Παλαιστίνη, μια και ο πληθυσμός εκχριστιανίστηκε στη συνέχεια και, αργότερα, ασπάστηκε το Ισλάμ. Γύρω στα 1900, οι Εβραίοι αποτελούν το 4% του πληθυσμού της Παλαιστίνης, ποσοστό ίδιο με τις γειτονικές χώρες. Έχουν φτάσει εκεί από τον 18ο αιώνα, ζουν άριστα ενσωματωμένοι και είναι αντίθετοι με κάθε ιδέα εβραϊκού κράτους.

Μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι σιωνιστές είναι ιδιαίτερα μειοψηφικοί ανάμεσα στους Εβραίους. Όσοι μεταναστεύουν, για να γλιτώσουν από τη φτώχια ή τον αντισημιτισμό, κατευθύνονται κυρίως προς τις Ηνωμένες Πολιτείες ή τη δυτική Ευρώπη. Όλες οι εκλογές που διεξάγονται στα γκέτο, στην Πολωνία ή στη Λιθουανία, δείχνουν ότι τα σιωνιστικά κόμματα είναι μειοψηφία. Το 1939, μόνο το 3% του παγκόσμιου εβραϊκού πληθυσμού έχει εγκατασταθεί στην Παλαιστίνη.

Στο ξεκίνημα, ο σιωνισμός δεν έχει θρησκευτικό χαρακτήρα. Το θρησκευτικό σιωνιστικό ρεύμα (εκείνο του ραβίνου Κουκ) θα είναι αρχικά πολύ αδύναμο, μια και οι θρησκευόμενοι είναι στην πλειοψηφία τους σκεπτικοί, ακόμα και εχθρικοί, απέναντι στον σιωνισμό. Θεωρούν ότι το εβραϊκό κράτος υποκαθιστά τον Μεσσία. Θα πρέπει να περιμένουμε το 1967, και την ανάδυση του εθνικο-θρησκευτικού ρεύματος, για να γνωρίσουμε την τρομακτική σύνθεση αποικιοκρατίας και θρησκευτικού φανατισμού. 


Από την αποικιοκρατία στην εθνοκάθαρση


Οι σιωνιστές έφτασαν στην Παλαιστίνη με το ίδιο σύμπλεγμα ανωτερότητας απέναντι στους αυτόχθονες και την ίδια συμπεριφορά που είχαν και οι αποικιοκράτες της εποχής. Επεδίωκαν να ιδιοποιηθούν το μάξιμουμ της γης και να απωθήσουν, να περιορίσουν και να υποδουλώσουν τον λαό που ζούσε εκεί. Στο μουσείο της ισραηλινής πόλης Χαντέρα, βρίσκεται μια μεγάλη φωτογραφία με την εξής λεζάντα: «Μοσέ Χ, ιδρυτής της Χαντέρα». Γύρω από το εν λόγω άτομο, υπάρχουν δεκαπέντε περίπου Παλαιστίνιοι, αλλά οι ιδρυτές του μουσείου δεν αντιλήφθηκαν καν την ύπαρξή τους. Όλα δικαιολογούνται προκειμένου να αποκτήσουν γη. Τόσο το χρήμα, που χρησιμεύει στο να «λαδωθούν» κάποιοι φεουδάρχες και να αξιοποιηθεί η γη, όσο και η βία. Η δήλωση Μπάλφουρ σημαδεύει τη συνενοχή ανάμεσα στον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό. Για τον Μπάλφουρ, που συμμερίζεται τις αντισημιτικές προκαταλήψεις της εποχής του, το όφελος είναι διπλό: από τη μια να φύγουν οι Εβραίοι της Ευρώπης και από την άλλη να εξασφαλιστεί μια ευρωπαϊκή παρουσία στη Μέση Ανατολή, όπου η οθωμανική αυτοκρατορία έχει καταρρεύσει.

Όταν οι Παλαιστίνιοι συνειδητοποιούν πως η εβραϊκή μετανάστευση σχεδιάζει να εγκαθιδρύσει ένα εβραϊκό κράτος και να τους στερήσει την ίδια τους τη χώρα, εξεγείρονται (1929, 1936) και η εξέγερσή τους συντρίβεται από τον βρετανικό στρατό. Καθ’ όλη αυτή την περίοδο, οι σιωνιστές οικοδομούν έναν πραγματικό κρατικό μηχανισμό, ενώ απουσιάζουν παντελώς από την πάλη ενάντια στην άνοδο του ναζισμού. Ακόμα χειρότερα, η δεξιά πτέρυγα του σιωνισμού, με ηγέτη τον Ζαμποτίνσκι (ο οποίος είχε ζήσει στην Ιταλία και θαύμαζε τον Μουσολίνι), εμπνέεται άμεσα από τις φασιστικές ιδέες και προτείνει, ήδη από το 1930, την εκδίωξη των Παλαιστινίων πέρα από τον Ιορδάνη. Η ομάδα Στερν του Γιτζάκ Σαμίρ (μελλοντικός πρωθυπουργός του Ισραήλ) είχε τέτοια συνείδηση της ναζιστικής γενοκτονίας ώστε, μέχρι το 1942, θα δολοφονεί Βρετανούς στρατιώτες και θα προσπαθεί να διαπραγματευτεί με τους Ναζί.

Οι σιωνιστές έπαιξαν δευτερεύοντα ρόλο στην εβραϊκή αντίσταση κατά του ναζισμού, στην οποία συμμετείχαν κυρίως κομμουνιστές ή μέλη της Μπουντ. Και όμως, η γενοκτονία (που εξόντωσε τον μισό πληθυσμό των ευρωπαίων Εβραίων και εξαφάνισε οριστικά την Γίντισλαντ) θα επιτρέψει την ίδρυση του Ισραήλ.

Οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί και οι Σοβιετικοί θα συμφωνήσουν, ήδη από το 1945, με την ιδέα ενός εβραϊκού κράτους. Θα υποχρεώσουν τους Παλαιστίνιους να πληρώσουν για ένα ευρωπαϊκό έγκλημα (τον αντισημιτισμό και τη γενοκτονία) χωρίς να έχουν την παραμικρή ευθύνη γι’ αυτό.

Γνωρίζουμε πια με σιγουριά, αφού και οι Ισραηλινοί νέοι ιστορικοί (κυρίως ο Ίλαν Πάππε) επιβεβαίωσαν αυτό που πάντα υποστήριζαν οι Παλαιστίνιοι, ότι η εκδίωξη των 800.000 Παλαιστινίων, το 1948, ήταν προμελετημένη ενέργεια. Αυτή η εθνοκάθαρση (η Νάκμπα) αποτελεί έγκλημα και καμιά ειρήνη δεν μπορεί να συναφθεί χωρίς να αναγνωριστεί αυτό το έγκλημα, για το οποίο θα πρέπει, με τον ένα ή άλλο τρόπο, να αποζημιωθούν οι Παλαιστίνιοι. Αλλά, για τους σιωνιστές, αυτή η αναγνώριση ισοδυναμεί με άρνηση του ιδρυτικού σχεδίου και της υποτιθέμενης νομιμοποίησής του. Στο σιωνιστικό φιλμ Αποκρυπτογράφηση, ο Εχούντ Μπάρακ λέει σε μια συνέντευξη: «Επιθυμούσα να δω τον Αραφάτ να αναγνωρίζει τη νομιμότητα του σιωνισμού». Με λίγα λόγια, επιθυμούσε να τον δει να συνθηκολογεί. Βρισκόμαστε στην καρδιά του προβλήματος. Ο σιωνισμός είναι ακριβώς ένα εμπόδιο για την ειρήνη.

Και μια και η Χαμάς κατηγορείται σήμερα για τρομοκρατία, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι η σιωνιστική τρομοκρατία, στον πόλεμο του 1948, ήταν απολύτως πραγματική, με την Ιργκούν και την ομάδα Στερν (και τη Χαγκάνα, τον επίσημο στρατό, να καταλαμβάνει τις ζώνες που «εκκαθάριζαν» οι τρομοκράτες). Από το Ντέιρ Γιασίν έως την επίθεση κατά του ξενοδοχείου Κινγκ Ντέιβιντ ή τη δολοφονία του κόμη Μπερναντότ, βλέπουμε πως οι πρωταγωνιστές αυτών των εγκλημάτων έγιναν αργότερα Πρωθυπουργοί. Και σήμερα, ανακαλύπτουμε πως η Τζίπι Λίβνι, που εργάστηκε στις μυστικές υπηρεσίες, ήταν η υπεύθυνη μιας αντι-παλαιστινιακής ενέργειας στη Ρώμη. 


Η πολιτική των τετελεσμένων και η εργαλειοποίηση της γενοκτονίας


Μετά το 1948, οι σιωνιστές επιτάχυναν τη στρατηγική, που αποδείχτηκε τόσο επιτυχημένη, προωθώντας την αναγνώρισή τους από τον ΟΗΕ σε σύνορα που δεν είχαν καμία σχέση με εκείνα που προέβλεπε το σχέδιο μοιράσματος: στρατηγική των τετελεσμένων. Ήδη από το 1949, κατάσχονται τα εδάφη και οι ιδιοκτησίες των εκδιωχθέντων Παλαιστινίων. Ενώ το Ισραήλ, στην ανακωχή του 1949, όφειλε να αναγνωρίσει το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων, το αρνείται ρητά και μάλιστα το παρουσιάζει σαν μια απαράδεκτη διεκδίκηση που θέτει σε αμφισβήτηση την ύπαρξη του Ισραήλ.

Το 1948, υπάρχουν λιγότεροι από ένα εκατομμύριο Εβραίοι στο καινούργιο κράτος. Θα χρησιμοποιηθούν όλα τα μέσα για να προκαλέσουν παντού τη μετανάστευση προς το Ισραήλ. Σιωνισμός και αντισημιτισμός θα λειτουργήσουν συμπληρωματικά, με τον δεύτερο να τροφοδοτεί τον πρώτο, και τον πρώτο να προσπαθεί να προκαλέσει τον δεύτερο, κάθε φορά που περιορίζεται η μετανάστευση. Η έλευση ενός εκατομμυρίου Εβραίων από τον αραβικό κόσμο είναι αποτέλεσμα συνδυασμού αφ’ ενός μιας εντονότατης προπαγάνδας, για να τους ξεριζώσουν από τις χώρες στις οποίες ζούσαν εδώ και αιώνες, και αφ’ ετέρου της στάσης των περισσότερων αραβικών κυβερνήσεων, που έβλεπαν με μεγάλη ικανοποίηση αυτές τις αποχωρήσεις. Όσο για τους Εβραίους που έρχονταν από τις ανατολικές χώρες, η επιμονή ενός κρατικού αντισημιτισμού προκάλεσε μια ρήξη με τον κομμουνισμό (τον οποίο έβλεπε με συμπάθεια ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων) και τη μετανάστευση προς το Ισραήλ.

Τα τετελεσμένα γεγονότα θα γνωρίσουν μια νέα εξέλιξη το 1967. Σήμερα γνωρίζουμε πως οι απειλές του Νάσερ ήταν το πρόσχημα. Ο πόλεμος, η προσάρτηση και ο εποικισμός είχαν προγραμματιστεί. Η προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ (που ψηφίστηκε από την Κνεσέτ) πραγματοποιείται ήδη από το 1967. Θα ακολουθηθεί από την προσάρτηση των υψωμάτων του Γκολάν. Και, καθώς δεν διέθεταν «προσωπικό» για να δημιουργήσουν εποικισμούς, οι Εργατικοί, που βρίσκονταν στην εξουσία, θα δημιουργήσουν κυριολεκτικά το εθνικο-θρησκευτικό ρεύμα (που αντιπροσωπεύει σήμερα το ¼ του πληθυσμού) προσφέροντάς του αποικίες. Στην αφετηρία αυτού του εποικισμού βρίσκεται ο Υγκάλ Αλλόν (που έχει φήμη «αριστερού»). Σήμερα, 500.000 Ισραηλινοί ζουν στα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1967, ενώ έγιναν τα πάντα για να εξαφανιστεί η «πράσινη γραμμή» και να καταστεί οριστική η προσάρτηση.

Η στάση του σιωνισμού απέναντι στη γενοκτονία υπήρξε διφορούμενη. Οι διασωθέντες συνάντησαν αρχικά πολύ άσχημη υποδοχή στο Ισραήλ (πολλοί ζουν σήμερα εκεί κάτω από το όριο της φτώχιας). Στην υποτιθέμενη υποχωρητικότητά τους, αντιπαρέθεταν τον Ισραηλινό που, «περήφανος για τον εαυτό του, ξεχέρσωνε, μαχόταν και μετέτρεπε την έρημο σε κήπο». Σύντομα όμως, η κυβέρνηση συνειδητοποίησε το κέρδος που μπορούσε να αποκομίσει από τη γενοκτονία. Εξ ού και η δημιουργία του μουσείου Γιαντ Βασέμ, η σύλληψη και εκτέλεση του Άιχμαν. Αργότερα, το «καθήκον της μνήμης» έγινε υποχρεωτικό.

Σήμερα, λοιπόν, αυτό το καθήκον έχει μετατραπεί σε κάτι το τρομακτικό. Υπάρχει, κατ’ αρχάς, η ιδέα ότι οι Εβραίοι ήσαν, είναι και θα είναι πάντα θύματα. Οι Ισραηλινοί «φοβούνται να πάψουν να φοβούνται», γιατί αυτό θα τους υποχρέωνε να εξετάσουν το φονικό αδιέξοδο μέσα στο οποίο έχουν βρεθεί. Όταν οι Ισραηλινοί ηγέτες διαπραγματεύτηκαν με τους Παλαιστίνιους, το μόνο θέμα που τους απασχολούσε ήταν η ασφάλεια του κατακτητή. Γι’ αυτούς, ο «περιούσιος λαός» είναι αυτός που έχει όλα τα δικαιώματα. Οι σιωνιστές δοξάζουν τους τέσσερις Ισραηλινούς που σκοτώθηκαν από τις ρουκέτες Κασάμ της Χαμάς και αδιαφορούν πλήρως για τους 1000 νεκρούς της Γάζας. Το Ισραήλ είναι, μετά την Τουρκία, η χώρα όπου υπάρχουν οι περισσότεροι αρνητές της γενοκτονίας των Αρμενίων, μια και η μόνη γενοκτονία που αναγνωρίζει είναι εκείνη των Εβραίων. Είναι πολύ συνηθισμένο να παρουσιάζονται οι Παλαιστίνιοι σαν κληρονόμοι του Ναζισμού. Ο Αραφάτ χαρακτηρίστηκε ο «νέος Χίτλερ» και ο Μπέγκιν είπε, το 1982, στέλνοντας τον στρατό του στη Βηρυτό, ότι «είχε την αίσθηση πως έκανε επίθεση στο μπούνκερ του Χίτλερ». Κατά την 60ή επέτειο της απελευθέρωσης του Άουσβιτς, ο Σαρόν δήλωσε ότι αυτό αποδείκνυε πως «οι Εβραίοι έπρεπε να υπερασπιστούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους», κοντολογίς πως όλα επιτρέπονται. Για τους διασωθέντες από το Ολοκαύτωμα και τους απογόνους τους (στους οποίους ανήκω), αυτή η εργαλειοποίηση είναι ανήθικη.

Ο σιωνισμός ισχυριζόταν ότι θα εξασφαλίσει ένα «απάνεμο λιμάνι» για τους διωκόμενους Εβραίους. Κατασκέυασε ένα εγκληματικό σχέδιο για τους Παλαιστίνιους αλλά αυτοκτονικό για τους Ισραηλινούς, ακόμα και για τους Εβραίους. Εάν υπάρχει όντως μια χώρα όπου οι Εβραίοι είναι ανασφαλείς, αυτή είναι το Ισραήλ και αυτό θα συνεχίσει να ισχύει όσο θα συνεχίζεται η καταστροφή της Παλαιστίνης.

Το Ισραήλ έχει καταλήξει να είναι ένα φρικτά μιλιταριστικό κράτος. Λέγεται, άλλωστε, ότι δεν πρόκειται για μια χώρα που διαθέτει έναν στρατό αλλά για «έναν στρατό που διαθέτει μια χώρα». Εξάλλου, η πλειοψηφία των πολιτικών ηγετών προέρχεται από τον στρατό ή από τις μυστικές υπηρεσίες. Ακόμα, το Ισραήλ έχει γίνει ένα προγεφύρωμα της Δύσης στη Μέση Ανατολή, στα πλαίσια της «σύγκρουσης των πολιτισμών». Αυτή η χώρα ενσαρκώνει τη Δύση απέναντι στους «βαρβάρους». Εξ ου και η «άδεια θανάτωσης» που της χορηγήθηκε για τη Γάζα.

 

Ο σιωνισμός έχει εξαφανίσει τις ιδεολογικές διαφορές


Οι διάφορες κυβερνήσεις εθνικής ενότητας στο Ισραήλ αλλά και το γεγονός ότι, στη Γαλλία, το CRIF ( Συμβούλιο Αντιπροσώπευσης των Εβραϊκών Θεσμών της Γαλλίας) υποστηρίζει άνευ όρων την ισραηλινή πολιτική, όλα αυτά δείχνουν ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε σιωνιστές της δεξιάς και σιωνιστές της «αριστεράς». Οι πρώτοι υπήρξαν πάντα «ειλικρινείς». Εδώ και 70 χρόνια, υποστηρίζουν την εθνοκάθαρση και την εκδίωξη των Παλαιστινίων. Οι δεύτεροι έκαναν το ίδιο αλλά χωρίς να τολμούν να το ομολογήσουν. Άλλωστε, η σιωνιστική «αριστερά» βρισκόταν στην εξουσία τη στιγμή που διαπράττονταν όλα τα εγκλήματα κατά των Παλαιστινίων: η Νάκμπα, ο εποικισμός, η οικοδόμηση του τείχους του Απαρτχάιντ. Ποτέ οι Ισραηλινοί δεν αποδέχτηκαν τους Παλαιστίνιους σαν ίσους. Οι συμφωνίες του Όσλο απέτυχαν γιατί όλα τα σιωνιστικά ρεύματα απαιτούσαν τη συνθηκολόγηση των Παλαιστινίων, την άρνηση από μέρους τους όλων των δικαιωμάτων τους, την αποδοχή των διεσπαρμένων μπαντουστάν, που θα βαφτίζονταν παλαιστινιακό κράτος.

Δεν υπάρχει σιωνισμός με ανθρώπινο πρόσωπο. Μια επιπλέον απόδειξη μας δίνει το έγκλημα που διεπράχθη στη Γάζα και η αδιαφορία του Ισραήλ απέναντι σε αυτό το έγκλημα. Η ειρήνη, θεμελιωμένη στην ισότητα των δικαιωμάτων και τη δικαιοσύνη, θα περάσει από την «αποσιωνιστικοποίηση» του Ισραήλ, από τη ρήξη με αυτή την εγκληματική φυγή προς τα μπρος. Ο σιωνισμός κατέστησε την ισραηλινή κοινωνία κάτι περισσότερο από άρρωστη, την έκανε αυτιστική και συνένοχη στα εγκλήματα.

Τότε, θα μας πουν, εσείς οι αντισιωνιστές υποστηρίζετε την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ; Ας μην μπερδεύουμε τα πράγματα. Οι Εβραίοι Ισραηλινοί (5,5 εκατομμύρια άνθρωποι) αποτελούν σήμερα έναν λαό και έτσι θα συνεχίσουν να είναι. Όμως, καμία ειρήνη δεν είναι δυνατή χωρίς την απόλυτη ισότητα, πολιτική και οικονομική, ανάμεσα στους λαούς της περιοχής. Όποια λύση και αν επιλεχθεί (ένα ή δύο κράτη), αυτή θα πρέπει να προβλέπει κοινωνίες για όλους τους πολίτες τους. Επομένως, λέμε ναι, η ύπαρξη ενός εβραϊκού «κράτους» (η έννοια γαλλικό κράτος, δεν ακούγεται άσχημα, δεν φέρνει άσχημες μνήμες;), όπου οι μη Εβραίοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, αποτελεί έναν εφιάλτη. Ένα κράτος δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα εβραϊκό και δημοκρατικό, αυτό αποτελεί αντίφαση. Η ειρήνη περνάει από τον σεβασμό των πολιτειακών δικαιωμάτων όλων, καθώς και από τον σεβασμό των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο σιωνισμός είναι μια εγκληματική ιδεολογία. Είναι ακόμα και μία καταστροφή για τον ιουδαϊσμό, ό,τι και εννοεί κανείς με αυτόν τον όρο. Κάνοντας το αμάλγαμα ανάμεσα σε Εβραίο και σιωνιστή και ταυτίζοντας κάθε κριτική στο Ισραήλ με αντισημιτισμό, οι σιωνιστές μεταβάλλουν τον «αντι-ισραηλισμό» (σύμφωνα με τη διατύπωση του Εντγκάρ Μορέν) σε αντι-ιουδαϊσμό. Συμπεριφέρονται σαν πραγματικοί πυρομανείς. Είναι καιρός πια να κλείσει η σιωνιστική παρένθεση.

Μασσαλία, 15 Ιανουαρίου 2009   

Πιερ Σταμπούλ

Γαλλική Εβραϊκή Ένωση για την Ειρήνη (UJFP

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα http://www.info-palestine.net 

 

Δράση αντι-πληροφόρησης σε free press

Το παρακάτω κείμενο το βάλαμε ένθετο σε τουλάχιστον 10,000 free press έντυπα, χωρίς φυσικά να ζητήσουμε τη συναίνεση της έκδοσης


Αγαπητοί/ές αναγνώστες/τριες

Το έντυπο που κρατάτε στα χέρια σας είναι τσάμπα. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν έχει αντίτιμο. Μάλιστα φαίνεται πως όσο πιο τσάμπα είναι κάτι τόσο μεγαλύτερο το αντίτιμο. Στις σελίδες αυτού του εντύπου μπορείς να βρεις ποιο είναι το καλύτερο ουίσκι, ένα νέο αυτοκίνητο, μια καλή ταινία στον κινηματογράφο, το πιο σούπερ υπερθέαμα που δεν πρέπει να χάσεις, ένα εστιατόριο, μια δημοφιλή θεατρική παράσταση, μια τσάμπα πρόβλεψη για το μέλλον σου, τα οικονομικά και τα συναισθηματικά σου και πολύ πολιτισμό - κι όλα αυτά τσάμπα. Βρίσκεις τσάμπα κείμενα, τσάμπα απόψεις, τσάμπα ιδέες, τσάμπα γυμνό, τσάμπα ντυμένο. Μπορείς έτσι να αράξεις στον καναπέ σου, στη θέση που βρήκες στο μετρό ή ακόμα καλύτερα στη χέστρα της τουαλέτας σου και να «ενημερωθείς» – τσάμπα. Είναι ο πιο εύκολος και πιο ανέξοδος τρόπος να μάθεις τι γίνεται στην πόλη και να είσαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να καταναλώσεις το καλύτερο ουίσκι, το νέο αυτοκίνητο, μια καλή ταινία στον κινηματογράφο, το πιο σούπερ υπερθέαμα που δεν πρέπει να χάσεις, ένα εστιατόριο, μια δημοφιλή θεατρική παράσταση και πολύ πολιτισμό. Μόνο που εδώ τελειώνει το τσάμπα. Ενώ εκπαιδευόσουν τσάμπα και ηθελημένα στο ρόλο του καταναλωτή, εσύ νόμιζες ότι απλά ενημερώνεσαι.

Το αντίτιμο που θα πληρώσεις δεν έρχεται όμως μόνο όταν κλείσεις το έντυπο και βγεις εκεί έξω στην κατανάλωση. Το πιο ακριβό αντίτιμο έρχεται από την ψευδαίσθηση ότι τώρα είσαι σίγουρος ότι γνωρίζεις καλά τί γίνεται στην πόλη σου. Όμως τα πράγματα που θα βρεις στις σελίδες του εντύπου αυτού δεν είναι όλα όσα συμβαίνουν σε αυτή την πόλη. Υπάρχουν κάποια πράγματα που γίνονται στην πόλη για τα οποία δε θα μάθεις ποτέ από το έντυπο αυτό.

Το σαββατόβραδο 6/12 ένας 15χρονος μαθητής, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, σκοτώθηκε στο κέντρο αυτής της πόλης από έναν μπάτσο που απλά στόχευσε στο στήθος του και το πέτυχε. Στο κέντρο και στις γειτονίες αυτής της πόλης αλλά και κάθε πόλης, κοντινής ή μακρινής, χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να εκφράσουν την οργή τους για μια άδικα χαμένη ζωή αλλά και για χιλιάδες άλλες που άδικα χάνονται καθημερινά στις ατελείωτες ώρες της εργασιακής σκλαβιάς, στα θρανία, στον πόλεμο, στην τηλεόραση, στη φυλακή, στα σύνορα. Το έντυπο που κρατάς στα χέρια σου αφιέρωσε ένα από τα τεύχη του για να σε «ενημερώσει». Σου έδειξε τσάμπα φωτογραφίες, τσάμπα απόψεις, τσάμπα πρόβλεψη για το μέλλον σου. Μόνο που ακόμα κι αν δεν κατάφερε να το προβλέψει τότε, ποτέ δε σου είπε ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει.

Δεν σου είπε ότι από εκείνες τις μέρες του Αλέξη, τουλάχιστον 300 άτομα διώκονται γιατί διαμαρτυρήθηκαν για τη ζωή τους που χάνεται. Ότι από αυτούς πάνω από 63 είναι ακόμη προφυλακισμένοι, ανάμεσά τους ανήλικοι και μετανάστες που θα αντιμετωπίσουν διώξεις ως τρομοκράτες επειδή πήραν ένα κινητό τηλέφωνο από μια σπασμένη βιτρίνα.

Δεν σου είπε ότι από τις 23/12 η Κωνσταντίνα Κούνεβα νοσηλεύεται στην εντατική με σοβαρά προβλήματα στην όραση και το αναπνευστικό μετά από επίθεση που δέχθηκε με βιτριόλι επιστρέφοντας στο σπίτι μετά τη δουλειά της. Ήταν ένας ακόμα εύκολος στόχος και στόχος για παραδειγματισμό: ήταν γυναίκα στην κοινωνία της πατριαρχίας, μετανάστρια και συνδικαλίστρια στο χώρο της καθαριότητας που διεκδικούσε το δώρο χριστουγέννων, ασφαλιστική κάλυψη και ανθρώπινους όρους εργασίας για αυτή και τις συναδέλφισές της. Στην κοινωνία της εκμετάλλευσης για να είναι κάτι φτηνό ή τσάμπα κάποιες πρέπει να τραυματίζονται ή και να σκοτώνονται.

Κι ακόμα δε θα σου πει ότι κανείς από τους παραπάνω δεν είναι μόνος του. Ότι πάνω από 600 άτομα άλλαξαν το χρόνο έξω από τις φυλακές κορυδαλλού με πυροτεχνήματα και συνθήματα για άμεση απελευθέρωση σε όλους τους φυλακισμένους. Ότι στις 27/12 έγινε κατάληψη στα κεντρικά γραφεία του ΗΣΑΠ που δούλευε η Κωνσταντίνα Κούνεβα και από τότε είμαστε συχνά στο δρόμο για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας σε καθεμιά από μας που συνεχίζει να αγωνίζεται.

Αλλά κι αν ακόμα ξεφυλλίζοντας το έντυπο που κρατάς στα χέρια σου βρεις μια τέτοια είδηση θα είναι απλά για να σε κρατήσει «ενήμερο» και απαθή στον καναπέ σου, στη θέση που βρήκες στο λεωφορείο ή ακόμα καλύτερα στη χέστρα της τουαλέτας σου. Γιατί δε θα σου πει ότι υπάρχουν και πράγματα που γίνονται σε αυτή την πόλη που τα κάνουμε εμείς. Που αν δεν τα κάνουμε εμείς, απλά δεν θα γίνουν.

Και δεν θα σου πει για την κάβλα του να κάνεις εσύ τα πράγματα που γίνονται σε αυτή την πόλη. Δεν θα σου πει πως συνεχίζουμε να είμαστε στους δρόμους, άλλοτε σε κατειλημμένα δημαρχεία, άλλοτε σε κατειλημμένα θέατρα. Πως αν ακούσεις να σου μιλάει κάποια από τα μεγάφωνα του μετρό με αληθινή και όχι με τη συνηθισμένη μηχανική φωνή θα είναι μια από μας γιατί έχουμε πολλά να πούμε αλλά δεν μπορούμε να τα πούμε από τις στήλες αυτού του εντύπου αφού αυτά δεν είναι τσάμπα αλλά έχουν πολύ ακριβό αντίτιμο. Πρόκειται για τα όνειρα που έχουμε για τη ζωή μας σε αυτή την πόλη. Έχουμε όνειρα γιατί εμείς είμαστε ακόμα ζωντανοί. Και είμαστε ζωντανές γιατί δεν θα περιμένουμε να έρθει η Πέμπτη για να μάθουμε τι θα γίνει στην πόλη από τις σελίδες αυτού του εντύπου.

Αν πάλι ξεφυλλίζοντας αυτό το έντυπο αισθάνεσαι μέλος μιας κοινότητας αναγνωστών που ζούνε σε αυτή την πόλη και μοιράζονται τα ίδια πράγματα, πίστεψέ μας θα σου περάσει αμέσως μόλις το κλείσεις. Τότε θα βρεθείς πάλι μόνη στον καναπέ σου, στη θέση που βρήκες στο τρόλεϊ ή ακόμα καλύτερα στη χέστρα της τουαλέτας σου ενώ κάποιοι από μας θα συνεχίζουν την προσπάθεια να είναι μέλη μιας πραγματικής κοινότητας που αυτο-οργανώνει τις επιθυμίες και τις δράσεις της συλλογικά. Βγάζει κείμενα όπως αυτό που κρατάς στα χέρια σου, αφίσες και φέιγ βολάν που σου προσφέρονται όχι τσάμπα αλλά χωρίς αντίτιμο, γιατί το αντίτιμο το πληρώνουμε μόνο εμείς. Μέσα από αυτά καλούμε σε αυτό-οργανωμένες δράσεις που προτείνουν έναν άλλο πολιτισμό και όχι τον πολιτισμό της κατανάλωσης.

Περάσαμε από την κατάληψη της ΑΣΟΕΕ και του Πολυτεχνείου, στην κατάληψη της ΓΣΕΕ, της ΕΣΥΕΑ και της Ίριδας και προσωρινά βρισκόμαστε στην κατάληψη της Λυρικής Σκηνής, αλλά μη σε νοιάζει, δεν πρόκειται να χαθούμε.

Κατάληψη Λυρικής Σκηνής


Εξεγερμενο "Λυρικο" Ραδιοφωνο

Καθημερινή ενημέρωση από το blog για την ώρα ραδιοφωνικής εκπομπής από την κατάληψη.

Για σήμερα:
Παρασκευή, 6 Φλεβάρη, 18:00 - 20:00

Ραδιοφωνική εκπομπή απ' ευθείας από την κατάληψη με αναμετάδοση από τους 98 FM στην Αθήνα.
Αν δεν πιάνει το σήμα ή αν το προτιμάτε μπορείτε να κάνετε ακρόαση μέσω internet από το radio98fm.org ή τα streaming links που προσφέρει για ακρόαση.

Συντονιστείτε...

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

USA INDYMEDIA ....

http://indymedia.us/en/2009/02/35822.shtml

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΟΠΕΡΑΣ : ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

A miles de kilómetros de distancia, en Atenas, artistas y trabajadores griegos han tomado el Teatro de la Opera. En Buenos Aires los trabajadores del Teatro Colón salen a la calle por sus reclamos.LuchArtellama a solidarizarse con una misma lucha, contra el arte y la cultura concebidas como un mero negocio capitalistaRebelión en las calles, en las escuelas y universidades, en los sindicatos, los edificios municipales y parques. Rebelión en el arte también. Reproducimos a continuaciónComunicado de los trabajadores del Teatro Colóny segunda carta con novedades de la lucha desde Atenas. Convocatoria:Acto y asamblea general de los trabajadores del ColónJueves 5/2, 17 hs (Libertad y Tucumán, Plaza frente al Colón)La Agrupación Estatales en Lucha convoca a todos los estatales y a la población en general a movilizarse contra los despidos y el desguace privatista del Teatro Colón, y por un teatro con cuerpos estables y producción propia, abierto a toda la comunidad y en especial a los trabajadores. A continuación reproducimos el comunicado de prensa de los Trabajadores del Colón. Ni un despido, Ni un traslado Pase a planta de los contratados Solución para el personal jubilable Temporada 2009 Apertura de paritarias Reapertura del teatro El lunes 2/2 un grupo trabajadores del Teatro Colón fuimos recibidos por segunda vez por el ministro de cultura Hernán Lombardi. A esta reunión entramos con el conocimiento de dos novedades. Por un lado, a los compañeros en condición de jubilarse no se les ha depositado el sueldo del mes de enero, por otro, se supo la no renovación de 50 contratos de locación de servicio que cumplen tareas de personal de planta. Estos hechos son tomados por los trabajadores como un chantaje y apriete. En la reunión los trabajadores hemos dejado en claro que cualquier toma de decisión que atañe a las condiciones laborales del Colon tienen que ser debatidas en una mesa paritaria como lo marca la ley de autarquía y la ley 471 de empleo publico de la ciudad, y que por lo tanto cualquier decisión tomada unilateralmente por los funcionarios es ilegal. Nuestra postura fue la de no innovar, esto quiere decir que se mantengan los contratos cualquiera sea su modalidad ya que los compañeros que se encuentran en condición de contratados en el Colon realizan tareas de planta. Otro de los reclamos fue el no traslado del personal a otras reparticiones, parar las intimaciones al personal jubilable y efectuar el pago de sus haberes, todo esto hasta que se convoque a la mesa paritaria del teatro Colon que es el ámbito legal para debatir estos puntos. También se pidió que se trabaje de forma inmediata en una temporada 2009. El ministro se comprometió ante los trabajadores a realizar un anuncio sobre cinco puntos básicos en las próximas setenta y dos horas (estas se cumplen el día jueves 5/2) Lombardi debe pronunciarse sobre: 1. Reapertura del teatro en el 2010 2. Temporada 2009 3. Situación del personal contratado 4. Situación del personal jubilable 5. Apertura de paritaria. Ante esta situación la asamblea de trabajadores decidió convocar a un acto y asamblea general el día jueves 5/2 a las 17 horas en Libertad y Tucumán. Hacemos extensiva esta convocatoria a todas las organizaciones de la sociedad civil vinculadas a la cultura, a los vecinos de la ciudad y en general a todos los interesados en un teatro de producción propia y plantas estables con el único fin del rédito social. Agrupación Estatales en Lucha(Agrupación Marrón de Sutecba - Agrupación Violeta de ATE)Martes 3 de Febrero de 2009

Φτου ξελευτεριά στη Λυρική.

Την Παρασκευή 30/01/09 πάρθηκε το κτίριο της Λυρικής Σκηνής από τα χέρια των ιδιωτών και μετατράπηκε σε έναν ανοιχτό, αληθινά δημόσιο χώρο. Ένα χώρο χωρίς εισιτήριο, χωρίς ειδικότητες και δασκάλους, χωρίς σκηνοθέτες.

Γιατί η τέχνη του καπιταλισμού κοιμάται. Δεν είναι σε εγρήγορση, δεν έρχεται σε ρήξη με τις δομές που την καταστρέφουν. Το κεφάλαιο, ο αποικιοκράτης της ζωής μας, έρχεται να επαναοικιοποιηθεί -κλέβοντάς τα- όλα τα νοήματα που δίνουμε στις πράξεις μας. Ο Γκι Ντεμπόρ έγραψε: «Το θέαμα έχει υποτάξει τους ζώντες ανθρώπους στο μέτρο που η οικονομία τούς έχει ολοκληρωτικά καθυποτάξει. Είναι η πιστή αντανάκλαση της παραγωγής αντικειμένων και η μη πιστή αντικειμενοποίηση των παραγωγών».
Το κεφάλαιο τώρα πια ελέγχει τη ζωή μας και έξω από τη σφαίρα της εργασίας: τη διασκέδασή μας, την ξεκούρασή μας και όλες εκείνες τις στιγμές που δημιουργούμε από κάτι φαινομενικά ανύπαρκτο. Έρχεται να μας αναγνωρίσει ως επιτυχημένους, ή μη, καλλιτέχνες θέτοντας ως μέτρο μόνο την καπιταλιστική αξία του έργου που παράγουμε. Και τη μετρά σε επιχορηγήσεις από την ΕΕ και μεγαλοαστούς ιδιώτες.
Εμείς τη μετράμε αλλιώς. Η τέχνη είναι κοινωνική σχέση, κινητήρια κοινωνική δύναμη. Είναι εργαλείο που αποδομεί την αλλοτριωμένη πραγματικότητά μας. Είναι νερό στις ερήμους της καθημερινότητας του κοινωνικά κυρίαρχου βίου. Τη χρησιμοποιούμε για να αμφισβητήσουμε τις σχέσεις εκμετάλλευσης, να αναλύσουμε πού και πώς θα συγκρουστούμε με την εξαναγκαστική κανονικότητα. Ακόμα περισσότερο στις
μετα-Δεκεμβριανές επιταγές για επιστροφή στην κανονικότητα.

Γιατί η τέχνη του καπιταλισμού δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Η επίφαση ότι τα θέατρα είναι χώροι που χρησιμοποιούνται από όλους είναι ένα ψέμα. Οι χώροι στους οποίους γίνονται παραστάσεις τέχνης είναι έγκλειστοι. Και έχουν αντίτιμο· πληρώνεις το θέαμά σου ανάλογα με την κοινωνική τάξη σου, την «κατηγορία» σου.
Με την κατάληψη της Λυρικής Σκηνής λέμε σκατά στην αγορά του θεάματος. Και στον κάθε ιδιώτη και οργανισμό πολιτισμού που μετατρέπει την τέχνη σε ύλη, την κάνει μονοκαλλιέργεια, τις προσθέτει υπεραξία και την πουλάει ακριβά ή φτηνά. Μονάχα αδιαμεσολάβητη η τέχνη μπορεί να σταθεί μόνη της. Αρνούμαστε να είμαστε πελάτες.

Είμαστε οι μαύροι κύκνοι, τα όμορφα παπιά, η στριγκλιά της Ζιζέλ, το παραπάτημα της μπαλαρίνας. Είμαστε οι ερασιτέχνες, οι αποτυχημένοι/ες επαγγελματίες. Αυτοί και αυτές που δεν πήραν ένσημα, που δεν πληρώθηκαν ποτέ. Είμαστε οι Αλέξηδες, οι χτυπημένοι στην πλατεία Κοτζιά, αυτοί και αυτές που περνούν τα σύνορα με την ελπίδα
ότι θα βρούνε κάτι καλύτερο και βρίσκουνε σκατά.
Θα μας βρείτε παντού. Εκεί που οδηγείτε στο δρόμο μπαλαρίνες με φρου-φρου. Ο υποβολέας στο πεζοδρόμιο της καθημερινότητάς σας. Το σπασμένο σανίδι στα αστικά σας παλατάκια.

Η τέχνη του καπιταλισμού «είναι κακό όνειρο της σύγχρονης αλυσοδεμένης κοινωνίας που τελικά δεν εκφράζει παρά την επιθυμία της να κοιμηθεί» (Ντεμπόρ).
Αρνούμαστε να είμαστε φρουροί του ύπνου και της ψευδαίσθησης.

Μας είπαν ότι οι συνθήκες για την όξυνση της επανάστασης τώρα πια ξεθώριασαν.
Κάνουν λάθος. Εμείς δημιουργούμε τις καινούριες.

Και θα τις βρείτε μπροστά σας.



1,2,3… φτου ξελευτερία
Λυρική ‘09

Ραδιοφωνική Εκπομπή - Νέα

Πειραματικά, λοιπόν και με χαμηλή ποιότητα ήχου -καθότι χάσαμε το γρήγορο internet για κάποιο λόγο:
Πέμπτη, 5 Φλεβάρη, 19:00 - 21:00

Ραδιοφωνική εκπομπή απ' ευθείας από την κατάληψη με αναμετάδοση από τους 98 FM στην Αθήνα.
Αν δεν πιάνει το σήμα ή αν το προτιμάτε μπορείτε να κάνετε ακρόαση μέσω internet από το radio98fm.org ή τα streaming links που προσφέρει για ακρόαση.

Συντονιστείτε...

OPERA THEATRE INTERACTIF REBELLE

La rébellion de décembre, alors qu'elle dessine
une force depuis toutes les luttes sociales précédentes,
fournit le terrain pour une résistance généralisée
contre tout ce qui nous offense et enchaîne nos vies.
Elle a déclenché un combat pour la vie
qui s'est diffusé sur une base quotidienne.
En guise de réponse à ceux qui comprennent la rébellion
comme un bref craquement d'allumette,
et l'écartent et la minent en disant simplement “ la vie continue”,
nous disons que la lutte ne continue pas seulement
mais a déjà redéfini nos vie sur de nouvelles bases.
Rien n'est fini; notre rage persévère.
Notre agonie n'a pas subsisté; nous sommes toujours là.
Rébellion dans les rues, dans les écoles et les universités,
dans les syndicats, les bâtiments municipaux et les parcs.
Rébellion aussi dans l'art.
Contre l'art comme spectacle consommé par des voyeurs passifs.
Contre l'esthétique qui exlut le “Différent”.
Contre une culture qui détruit les parcs
et les espaces publics au nom du profit.

Nous unissons nos voix à celle de tous ceux qui luttent.
En solidarité avec Konstantina Kuneva
et tous les arrêtés de la rébellion.
Avec notre combat et notre propre culture,
nous répondons à la répression d'état, à l'exclusion sociale
et aux tentatives des mass media de terroriser et désinformer.
Avec cette initiative qui a trouvé son origine dans les “Arts”
(en considérant la vie de chacun comme un art),
nous re-clamons un espace pour l'art de vivre de chacun et de tous
à effeuiller et à explorer la reformation de la culture.
Nous aspirons à un art non-médiatisé; ouvert et accessible à tous.
Nous libérons l'Opéra National de Grèce
car par définition il appartient à chacun d'entre nous.
Nous sentons la nécessité de reprendre les choses à leur commencement
et de réinventer le rôle de l'art.
A travers des processus auto-organisés,
nous proposons des actions créatives libres
par tous et pour tous ceux qui considèrent la culture
comme un produit de la créativité collective.
Pour reprendre et réclamer la culture qui nous a été volée.

ASSEMBLEE GENERALE OUVERTE DE L'OPERA LIBERE
CHAQUE JOUR A 9:00 PM